​​

 

Wciąż słyszę w pracy behawiorysty wiele powtarzanych przekonań o psach – często wynikających z dobrych chęci, ale nie mających wiele wspólnego z rzeczywistością. W tym artykule zebrałem kilka najczęstszych mitów, które mogą utrudniać nam zrozumienie naszych psich towarzyszy.

​

„Tylko młodego można czegoś nauczyć”

Nieprawda. Psy uczą się przez całe życie. Oczywiście młody pies przyswaja wiedzę szybciej, ale dorosłe i starsze psy również potrafią się uczyć – potrzebują jedynie cierpliwości, zrozumienia i odpowiedniego podejścia. Moja prawie 15-letnia Fibi nadal świetnie się uczy.

​

„Pies nie może przechodzić pierwszy przez drzwi”

To mit z dziedziny dominacji psa nad człowiekiem, który narobił sporo szkód. Kolejność wyjścia z domu nie ma nic wspólnego z dominacją. To po prostu kwestia ekscytacji, potrzeby fizjologicznej lub reaktywności. Ważniejsze jest to, jak pies zachowuje się na spacerze i czy potrafi spokojnie wykonywać polecenia.

​

„Pies wie, że zrobił coś źle”

Psy nie mają poczucia winy w ludzkim rozumieniu. „Skruszony” wygląd to reakcja na emocje człowieka – pies widzi, że jest zły i próbuje rozładować napięcie przez uległą postawę. Kara w takim momencie pogorszyłaby sprawę.

​

„Suczki muszą mieć przynajmniej raz szczeniaki”

To bardzo stary mit. Suczka nie potrzebuje miotu, żeby być zdrowa czy spełniona. Wręcz przeciwnie – każda ciąża to obciążenie organizmu, a sterylizacja często chroni przed chorobami.

​

„Gdy pies się boi, trzeba go ignorować”

Ignorowanie psa w strachu to prosta droga do utraty zaufania. Pies potrzebuje wtedy naszego wsparcia, spokoju i poczucia bezpieczeństwa. Przytulenie nie nagradza lęku – daje psu pewność, że nie jest sam. Jest to kojarzone z nagradzaniem za złe zachowanie, ale przez wspieranie nie wzmocni się lęku. Należy jednak zwrócić uwagę na następstwa lęku, np. szczekanie, bo głaskanie w takim przypadku może wzmocnić zachowanie.

​

„Pies, który warczy, jest agresywny”

Warczenie to komunikat – ostrzeżenie, że pies czuje się niekomfortowo. To ważny sygnał, który chroni przed agresją. Nie wolno za to karać psa lub krzyczeć. Zamiast tego warto zrozumieć, dlaczego pies tak reaguje.

​

„Pies powinien chodzić zawsze przy nodze”

Nie każdy spacer to trening. Pies musi mieć czas na węszenie, eksplorację i relaks. Spacer przy nodze może być ćwiczeniem, może być wymagany podczas mijania z kimś, na przejściach przez drogę, ale nie powinien być obowiązkowy przez cały czas.

​

„Szczeniaczki nie potrzebują szkolenia”

Wprost przeciwnie – to najlepszy moment, by uczyć psa zasad, komunikacji i radzenia sobie z emocjami. Nauka w formie zabawy to inwestycja w spokojną dorosłość psa. Prawda leży bardziej w trudności uczenia posłuszeństwa szczeniaka będącego w okresie socjalizacji.

​

„Wybiegaj psa, to będzie spokojny”

W ogromnej większości przypadków to mit. Wielu opiekunów, szczególnie tych mających psy nadpobudliwe, słysząc „wybiegaj psa”, interpretuje to dosłownie i funduje psu intensywne aportowanie lub gonitwy na wybiegu. Przy jednorazowym zastosowaniu może się wydawać, że pies jest zmęczony i spokojniejszy, ale w dłuższej perspektywie czasu stosowanie takiego "wybiegania", jest strzałem w kolano i może mieć efekt odwrotny do zamierzonego – pies staje się jeszcze bardziej pobudzony, zestresowany i trudniejszy do opanowania.

​

„Gdy pies ugryzł, to jest agresywny”

Ugryzienie to reakcja na silny stres, strach lub ból. To sygnał, że pies nie poradził sobie w trudnej sytuacji – nie że jest zły. Warto poszukać przyczyny, zamiast tylko oceniać.

​

„Pies musi być zawsze posłuszny”

Pies to nie robot. Ma emocje, potrzeby i granice. Posłuszeństwo nie jest celem samym w sobie – ważniejsza jest relacja, zaufanie i komunikacja.

​

„Kiedyś pies jadł resztki po obiedzie i było dobrze”

Czasy się zmieniły. Dziś wiemy więcej o potrzebach żywieniowych psów. Resztki z naszego stołu często są dla psa zbyt tłuste, słone, przyprawione lub po prostu nie nadają się dla psa. Dobrze dobrana karma lub dieta domowa to podstawa zdrowia.

​

„Pies, który macha ogonem, jest zawsze przyjazny”

Nie każdy pies machający ogonem jest przyjazny. Ogon może wyrażać różne emocje: ekscytację, niepokój czy napięcie. Ważne jest obserwowanie całego języka ciała psa – uszu, postawy, spojrzenia. Pies wykazujący agresywne zachowanie również może machać ogonem.

​

„Psy rozumieją nasze ludzkie słowa”

Psy nie rozumieją zdań tak jak my. Reagują na ton głosu, gesty i powtarzające się sygnały. Słowa, które powtarzamy konsekwentnie w połączeniu z kontekstem, stają się sygnałami, a nie pełnymi komunikatami. Nie da się wytłumaczyć czegoś psu.

 

„Gdy pies zobaczy drugiego psa i się położy, to znaczy, że chce się bawić”

Pozycja leżąca w takiej sytuacji nie zawsze oznacza zaproszenie do zabawy. Dla niektórych psów to sposób na rozładowanie napięcia lub strategia radzenia sobie ze stresem – próbują „zamrozić się”, bo nie wiedzą, jak zareagować. Warto obserwować całe zachowanie psa: napięcie ciała, spojrzenie, ogon. Często takie „położenie się” to nie zaproszenie, lecz prośba o dystans.

​

„Pies zrobił to złośliwie”
To mit. Psy nie działają z zamiarem bycia złośliwym – nie myślą w kategoriach zemsty czy dokuczania. Kiedy przewrócą coś w domu, szczekają albo ignorują polecenia, robią to z emocji, stresu, nudy lub dlatego, że czegoś nie rozumieją.

Opiekunowie często odbierają takie zachowania jako „złośliwe”, bo próbują patrzeć na psa oczami człowieka – szukają intencji, która ma sens dla ludzi. W rzeczywistości pies po prostu reaguje naturalnie w danej sytuacji. Zrozumienie, co naprawdę stoi za jego zachowaniem, pozwala reagować spokojnie i skutecznie, zamiast myśleć, że nas „drażni na złość”.

 

​​

Wiara w mity o psach często wynika z dobrych intencji – chcemy przecież jak najlepiej. Warto jednak patrzeć na swojego psa z ciekawością i otwartością, a nie przez pryzmat starych przekonań. Każdy pies jest inny, a zrozumienie go zaczyna się od uważności.